با پیشانی ای که از اخم و ناراحتی چین های عمیقی بر روی آن افتاده بود وارد مغازه شد ... بدون اینکه سلام کند پرسید آقا قیمت این عینک چنده؟!! از حرکت و حالتش خوشم نیامد ... ولی با لبخند به او سلام کردم ... چند تا از چین های روی پیشانی اش باز شد ... گفتم خوش آمدید ... امری داشتید؟!! قیافه اش به کلی عوض شد ... پیشانی اش صاف شد ... نگاهش آرام تر شد ... انگار فهمیده بود کارش زشت بوده ... هول شد و گفت: ببخشید! سلام، ممنون. قیمت این عینک را می خواستم بدونم! با خودم گفتم: چه قدر بعضی از ما آدم ها تلخ هستیم به طوری که با یک من عسل هم نمی شود ما را خورد!!
بعضی از آدم ها مثل یک نوشیدنی تلخ هستند؛ چای تلخ، قهوه ی تلخی که به تنهایی قابل استفاده نیستند و وقتی یک نوشیدنی گوارا و دلنشین می شوند که با یک تکه شیرینی، قند و یا شکر همراه شوند؛ با این دسته از افراد باید شیرین گونه رفتار کرد، شیرین صحبت کرد تا بشود با آن ها به دلنشینی همراه شد. و چه زیبا کلام الهی آیه 34 سوره فصلت را می توان به عنوان شاهد مثال آورد: «وَ لَا تَسْتَوِی الْحَسَنَةُ وَلَا السَّیِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ»
و نیکى با بدى یکسان نیست. [بدى را] به آنچه خود بهتر است دفع کن آن گاه کسى که میان تو و میان او دشمنى است، گویى دوستى یک دل مى گردد. لُبّ کلام این است؛ فکر نکنیم مرور زمان مسائل را کهنه مى کند و همه چیز فراموش مى شود. برخورد هاى مثبت و منفى هرگز یکسان نیست و آثار آن در عمق روح افراد باقى مى ماند.
اگر در مقابل یک منکری در جامعه راه درست را پیش گرفتیم و از راهش که بهترین آن رفتار محترمانه و دلسوزانه است وارد شدیم؛ نگوییم چرا پس الان نتیجه اش را ندیدم، قطعاً این رفتار خوب و محبت آمیز در ذهن طرف خواهد ماند و انشالله یک جایی تأثیر خودش را می گذارد.
یادمان باشد کیمیای واقعى، آن نیست که مس را طلا کند، بلکه برخوردى است که دشمنى را به محّبت تبدیل نماید. «ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ»؛ چنانچه در روز فتح مکّه شعار بعضى از مسلمانان «انتقام، انتقام» بود ولى پیامبر اکرم صلی الله و علیه وآله فرمود: امروز روز انتقام نیست بلکه روز رحمت و مرحمت است. (تفسیر نور) بی خود نیست که می گویند قرآن کاتالوگ انسان ها است چرا که برخواسته از ویژگی های آن ها و فطرت آن ها است. همان طور که دانستن نتیجه ى کار، انگیزه ى انسان را بالا مى برد و اگر بدانیم که نتیجه ى برخورد های ما چه بازتابی خواهند داشت، خداوند این نتیجه گیری را برای ما بیان کرده است: «ادْفَعْ بِالَّتِی هِیَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِی بَیْنَکَ وَبَیْنَهُ عَدَاوَةٌ کَأَنَّهُ وَلِیٌّ حَمِیمٌ» (همان)
نتیجه ی این کیمیای واقعی این خواهد شد که حتی دشمنت دوست شفیقت خواهد شد. (المیزان، ص 595) حال با همه ی این توصیفات چرا ما گاهی اوقات بر عکس این را انجام می دهیم؛ دوستان خود را با بی اخلاقی هایمان طرد می کنیم؟!
نظر شما در این رابطه چیست؟ آیا خود شما در وجودتان تلخی رفتاری و کلامی ای را مشاهده می کنید؟
با افراد تلخ و بد اخلاقی برخورد و رابطه ای داشته اید؟! با چه رفتاری رابطه را شیرین و دلنشین کرده اید؟!
