در بدو ورود به دانشگاه: ظاهری ساده، بی آرایش ، بی آلایش،هنوز در جو دبیرستان و کنکور،دپرس بودن و افسردگی به خاطر عدم تطابق دانشگاه با تصورات رویایی خود، متر کردن دانشگاه ، حال گیری اساسی اساتید از دانشجوی صفر کیلومتر با گرفتن امتحانات آبدار که دانشجو حتی از خواندن صورت سوالات نیز دچار مشکل است! کم کم دانشجو وارد وادی بیخیالی شده کلا بیخیال نمره میشود و متوجه جلوه های دیگر زندگی میشود، با پدیده facebook آشنا میشود و اندر آن وادی وارد شده و کم کم بر friend های خود افزوده و عکس هایی از تک تک لحظات پر بار دانشجویی از نفس کشیدن تا خوابیدن روی چمن های دانشگاه با ژست و فیگورهای مختلف در آن page می نهند بلکه پندی باشد بهر دگران! شاید هم مراحل تکامل و شکل گیری شخصیت های بزرگ و نخبگان علمی و اخلاقی جامعه در آینده برای سایرین جذاب باشد و از آن لذت ببرند.
همچنین آن ظاهر ساده کم کم modernized و update میشود به طوریکه ورژن جدید هیچ گونه تطابقی با نسخه های قبلی نخواهد داشت و بعضا دیده شده آشنایان دانشجو پس از گذشت چند ترم از شناخت او عاجزند که البته این موضوع برای حفظ امنیت چهره های مهم و شاخص هر جامعه ضروری و اجتناب ناپذیر است! در ترم های آغازین شاهد آن هستیم که دانشجو خود را ملزم به نشستن در ردیف های جلو و گوش جان سپردن به کلام شیرین استاد میداند ولی اندک اندک عقب نشینی کرده و صدای گوش نواز music که شامل مفاهیم پرباری مثل یکی هست، یکی نیست،همه چی آرومه، همه چی داغونه و … را ترجیح میدهد ، ناگفته نماند دانشجو همزمان که هندزفری در گوش دارد و در حال shake کردن ،به اشتراک گذاری مطالب در لاین و به جا آوردن فریضه صله رحم در whats app است با تمرکز کامل به استاد نگاه میکند،این است هنر دانشجوی امروزی!
