یه زن و شوهر همه چی تموم!

واژه های عاشقانه، گلها، در اغوش گرفتن های پرشور و .. به تنهایی ابزارهای بیهوده ای است و وقتی با کار، زحمت و تلاش روزانه و بسیار از سوی هر دو طرف همراه شوند، معنا پیدا می کند. ازدواج؛ تنها ارتباطی معنوی و احساساتی پرشور و حرارت نیست؛ ازدواج سه وعده غذا در روز، تقسیم کار و به یاد داشتن بیرون گذاشتن زباله ها نیز هست. افسوس که ما نمی توانیم فقط بر اساس واژه های عاشقانه و بوسه ها با هم زندگی کنیم، اگر چه به هر حال آنها نیز نقش خاص خود را دارد و خوراک روح ماست. این ماهیت و واقعیت زندگی است که نود درصد از وقت ما صرف شام خوردن زیر نور شمع و در حالتی شاعرانه و عاشقانه با عشقبازی و پرداختن به تمایلات جنسی نمی شود بلکه معطوف کارهای روزانه ما در جهت توجه به نیازهای یکدیگر، در واقع بروز یا اثبات قصد و نیت خوب ماست. تمایلمان به انجام دادن سهم خود از کارهای محوله و مرور روزمره و همچنین کارهای معمول خانه، نشانه این است که ما به همسرمان نیز به اندازه خودمان اهمیت می دهیم و برایش ارزش قایل هستیم. واژه های عاشقانه، گلها، در اغوش گرفتن های پرشور و .. به تنهایی ابزارهای بیهوده ای است و وقتی با کار، زحمت و تلاش روزانه و بسیار از سوی هر دو طرف همراه شوند، معنا پیدا می کند. بوسه ها شاید بتواند همراه و ضمیمه خوشایندی برای شستن لباسها باشد اما به طور حتم جایگزین آن نخواهد شد. وقتی به طور کامل مسئولیتها و وظایف زندگی روزانه شامل درآمد، کارهای روزمره، مراقبت از بچه ها، پرداخت صورت حسابها و قبضها، نگهداری و حفظ خانه، خانه تکانی و .. را با هم تقسیم کنیم و در امور روزانه با یکدیگر سهیم می شویم، ارتباط معنوی و احساسات پرشور و عاشقانه با هر چیز دیگری در زندگی روزانه ما در هم می آمیزد. آنها اصالت و نیرویی را ایجاد می کنند که ما از طریق اعمال و کارهای خود با مفاهیم آمیخته ایم.

بلند شو، بیا سمت من!

تماس زمانی میسر است که آدم ها از جایی که در آن نشسته اند یا ایستاده اند، برخیزند و به سمت هم حرکت کنند تا ملاقات شکل بگیرد. گفته اند و راست گفته اند وقتی کسی دو بار حتی به فاصله یک آن و لحظه، دست خود را در یک رود فرو می برد، رود در بار اول همانی نبوده که در بار دوم بوده است. این یعنی که جهان ما هر لحظه نو به نو می شود ودر حال تغییر است و اگر ما به واسطه بی حوصلگی و ملال درون مان تصور می کنیم که خیلی از اتفاقات در چرخه تکرار و تسلسل و روزمرگی اند اما به واقع این گونه نیست.کافی است نگاهی به فکرهای خودمان بیندازیم. فکرهای جدی پنج سال پیش ما که جایی ثبت کرده ایم یا در خاطرمان مانده اکنون برای ما خنده دار یا تأسف بارند. چرا اصلا پنج سال پیش، گاهی به فاصله چند ساعت و چند لحظه، تغییر افق هایی با یک چرخش ذهنی در دید ما روی می دهد که شگفت زده مان می کند، همچنان که وقتی آلبوم را ورق می زنیم و به چهره ده سال یا بیست سال پیش مان خیره می شویم انگار که به چهره غریبه ای که در کنار ما بوده و اکنون از پیش ما رفته است خیره می شویم، تنوع این فکرها و اندیشه ها هم مثل تورق صفحات یک آلبوم شگفت زده مان می کند.

خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

گرم و مقتدر مثل تو وقتی با حضورت خانه جایی برای زندگی می شود و اینگونه پناهمان می شوی..... تعالیم اسلامی سرشار از مباحثی است که شأن و جایگاه بی‎بدیل پدر را تبیین می‎کند. احترام و پاسداشت پدر، وظیفه‎ای ایمانی است و اطاعت از او به دنبال فرمانبری از خالق هستی، تکلیف دینی شمرده شده است، بنابراین نقش او در تربیت را نباید نادیده گرفت؛ چرا که پدر همچون خورشید در آسمان زندگی فرزند می‎درخشد و پرتو رأفت و محبت را در جان او می‎تاباند. در زبان فارسی واژهایی چون «پدر» و «بابا» وجود داردو این عنوان به معنای مردی است که از او فرزند به وجود آمده است. در اینجا برآنیم تا بر اساس آموزه های قرآنی و روایات نورانی به بررسی حقوق پدر بر فرزند بپردازیم. البته ذکر این نکته در ابتدای بحث ضروری به نظر می رسد که بدیهی است که پدرانی که از تربیت فرزند شانه خالی می کنند و به بهانه کار و کسب مال، هیچگونه نظارتی به تربیت فرزندان ندارند، نمی توانند از فرزندان خود، توقع احترام و رعایت موازین شرعی را ، نسبت به فرزندانی که پدر در تربیت آنها موثر و پررنگ بوده را داشته باشند.بنابراین هیچگاه نقش پدر را در تربیت فرزندان، کوچک ندانید!

بابا، خسته نشو، پیر نشو....

فردا دلتون می خواد به باباتون چی بگین؟ یه جمله یا چند کلمه که تا بحال روتون نشده به اون بگین رو برای ما بنویسید... امروز برای تو نوشتم بابا ، واسه تو که خیلی وقتا خستگیاتو ندیدم ، نگاه مهربونتو ندیدم ، واسه تویی که اینقدر هوامو داشتی تا بفهمم تنها مردی که باید بهش تکیه کنم تویی...تنها پادشاه قلبم تویی...و فقط تویی که هروقت دست رو سرم میکشی از رو صداقت و عشقه. بابا این روزا  از چین کنار چشمات میترسم از بزرگ شدن خودم و پیر شدن تو میترسم. از اینکه موهات سفید شده میترسم... آره میترسم چون میخوام تاابد مرد مردا باشی، شاه مردا باشی و کسی باشی که با نگاهت دلم آروم بشه... بابا پیر نشو، خسته نشو

سرم داد می زنی؟ برو تو اطاقت!

امروز برای اولین بار سرتان داد می زند و به اطاقش می رود و در را محکم می کوبد.شما خشک تان زده..... فرزند یک خانواده وقتی در دوره های رشدی مختلفی قرار می گیرد، خصوصیات مربوط به آن دوره را از خود نشان می دهد. برخی از این دوره ها با تنش کم تری و برخی با دغدغه، نگرانی و افت و خیزهای روحی و روانی بیشتری همراه است. بنابراین به جرأت می توان گفت،نوجوانی یکی از آن دوره های رشدی است، که معمولا با نگرانی و اضطراب والدین روبرو هستیم. چرا که در این مرحله از رشد، نوجوان ما دوران کودکی و وابستگی اش به والدین را پشت سر گذاشته و به دنبال کسب هویت و استقلال گام بر میدارد. کسب استقلال یکی از مهم ترین مسئله هایی است که نادیده گرفتن آن می تواند برای آینده نوجوان و دوره های بعدی زندگی او خطر آفرین باشد. اما مشکل زمانی پیش می آید که ما با نوجوان پرخاشگر روبرو هستیم و این جاست که والدین از رفتار و گفتار فرزند خود بسیار شاکی هستند. آن ها اذعان می کنند که فرزندشان زندگی را به جهنمی بزرگ تبدیل کرده است.

روییدن در دل مشکلات

دانه هایی که ایمان دارند باید برویند ، تسلیم سرسختی محیط نمی شوند ، آنها حتی اگر یک گیاه نرم و نازک هم باشند بازهم می رویند و به هرچه می خواست مقابلشان سد باشد ، لبخند می زنند. ما هم در زندگی مان آدم هایی که در سخت ترین  شرایط روییده اند را دیده ایم ، آنها که تسلیم نمی شوند و حتی از دل یک پوسته ی سخت ، روییده اند و به خورشید گفته اند: سلام! شما هم مثال هایی از این آم ها در اطراف و در ذهن تان دارید

بله، میز و صندلی عزیزم!

من ،عاشق همسرم هستم اما برای اینکه خوشبخت باشیم باید مبلمان ، تخت ، فرش و کلی لوازم دیگر داشته باشیم.

یک:

ابتدای زندگی مشترک ما اول از همه اشیا را به زندگی مان دعوت می کنیم. می شود این طور گفت که هیچ زندگی مشترکی نمی تواند بدون حضور اشیا آغاز شود. ما نیاز داریم غذا بخوریم، پس سفره و قابلمه و اجاق گاز و ماهیتابه را به زندگی مان دعوت می کنیم. نیاز داریم جایی باشد که ما را در خود حفظ کند از سرما و گرما و باد و باران،  پس سقفی بالای سرمان می آید و دیوارهایی ما را در بر می گیرند. ما بر اساس همین نیازها آرام آرام اشیای زیادی را به زندگی مان دعوت می کنیم. اشیا هم وارد زندگی ما می شوند آن ها اول چهره معصومانه ای دارند. آمده  اند زندگی را برای ما ساده تر کنند اما آرام آرام چهره شان عوض می شود، تا روزی که چشم باز می کنیم و می بینیم صبح تا شب به خاطر فراهم آوردن اشیا و وارد کردن آن ها به زندگی مان می دویم و به هیچ جا هم نمی رسیم.

جهنمی برای عاشق ها

متأهل‌ها حتماً این را شنیده‌اند: قبل از انتخاب همسر نه‌تنها خوب چشمت را باز کن که چند چشم دیگر هم قرض بگیر، اما بعد از ازدواج، یکی از چشمانت را هم ببند.

راز نبود آرامش در زندگی خیلی‌ها
شاید زندگی‌های افراد گوناگونی را دیده باشید که آرامش موعود را ندارد.  حتی ممکن است زندگی شما نیز به این درد مبتلا باشد. گاهی برخی از لحاظ مالی و مادی هم تأمین هستند، اما همچنان دریای زندگی‌شان طوفانی است؛ کسی حوصله دیگری را ندارد، داد زدن سر یکدیگر اولین راهکار حل مشکلاتشان است. گاهی میانبر زده و برای حل مشکلات از کتک زدن شروع می‌کنند. همیشه استرس بر فضای زندگی‌شان حاکم است. همه از چیزی در رنج‌اند. همیشه نق‌نق یکی به گوش می‌رسد. از دیدن یکدیگر عذاب می‌کشند. توقعات بر زندگی سایه افکنده و کسی به حق خویش قانع نیست و هزاران ناآرامی دیگر که دست به دست هم داده و زندگی را به جهنمی سوزان تبدیل می‌کنند. به نظر شما علت این تلاطم و آشوب چیست؟

دادگاه رسمی است، قیام کنید.

همه ما در زندگی با مشکلاتی روبرومی شویم و دوست داریم هر چه سریع تر در حل آن کاری انجام دهیم. در این بین اگر دوستان و آشنایان و خانواده، ما را در حل مشکلاتمان یاری دهند، بسیار خشنودتر می شویم. یکی از دوره های حساس رشدی، دوره نوجوانی است. حساسیت این دوره نه تنها به دلایل تغییرات فیزیکی بلکه به دگرگونی های روحی و روانی نیز مربوط می شود. شناخت درست و اصولی این دوره از سوی والدین نقش بسزایی در ایجاد یک رابطه صحیح و عمیق، احساسی و عاطفی بین نوجوان و والدینش دارد. در برخی از خانواده ها این ارتباط زیبا بین دو نسل شکل نمی گیرد و آن می شود که والدین مدام از رفتارهای غیر عادی نوجوان و صحبت نکردن وی گله مندند.  آن ها مدام اعتراض می کنند که ما تمام امکانات رفاهی را برای فرزندمان فراهم آورده ایم، اما او قدر این همه محبت ما را نمی داند.

اجازه هست ببوسمش ؟!

اسلام دینی است که بر اساس فطرت و نیازهای انسان نازل گردیده است . و در این دین آسمانی تاکید فراوانی بر محبت میان زن و شوهر شده است ، و در احادیث بسیاری از ائمه اطهار علیهم السلام دیده می شود که زوجین را به محبت و ابراز علاقه به یکدیگر ترغیب و تشویق می نمایند. امام صادق (علیه السلام) از پیامبر نقل فرموده اند: «گفتار مرد به زن که دوستت دارم از قلب زن به هیچ عنوان خارج نمی شود. و همچنین از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم ) نقل شده است که: « هر بنده به چهره همسرش و همسرش به چهره او بنگرد خداوند به آن دو با نگاه مهر آمیز می نگرد و هر گاه دست یکدیگر را بگیرند گناهان آن دو از لای انگشتانشان فرو می ریزد. زمانی که زوجین صاحب فرزند می شوند مسلماً زندگی و رفتار آنها دچار تغییرات و دگرگونی هایی خواهد شد بسیاری از رفتارهایی که زوجین تا قبل از این به راحتی می توانستند در جمع دو نفره خود آن را بروز دهند دیگر مناسب فضایی با حضور فرزندان کوچک نیست. حال این سوال مهم ذهن را به خود درگیر می نماید که فرزندان باید شاهد چه میزان از رفتارهای محبت آمیز میان والدین باشند ، آیا به طور کلی مسیر زوجین تغییر کرده و در حضور فرزندان برخوردی رسمی و توام با احترام با یکدیگر داشته باشند و یا اینکه زوجین این اجازه را دارند تا در مقابل فرزندانشان برخورد محبت آمیز را داشته باشند البته با حفظ حرمت و احترام یکدیگر!!!