امشب شهر ری، در سوگ آسمانی شدن نگینی است که عطر حسن مجتبی را با خود به همراه داشت و زیارتش همسنگ زیارت سیدالشهدا (ع) است. شاهد آن این روایت است که امام هادی (ع) فرمود: «زیارت قبر عبدالعظیم حسنی که نزد شماست، هر آینه مثل زیارت امام حسین(ع) در کربلا است» آری عبدالعظیم حسنی، فرزند عبدالله بن علی، از نوادگان حضرت امام حسن‌مجتبی (ع) است و نسبش با چهار واسطه به آن حضرت می‌رسد؛ به همین خاطر به «عبدالعظیم حسنی» شهرت یافته است.
طبقه بندی موضوعی
-
مهدویت
(۳۷) -
سیاست
(۶۳) -
تاریخ و سیره معصومین(ع)
(۴۴)
-
قرآن
(۷۲) -
خانواده
(۶۸) -
ارتباطات
(۳۲) -
ازدواج
(۲۰) -
اخلاق و عرفان
(۵۳) -
اجتماعی
(۷) -
متفرقه
(۵۰)
تخریب قبور ائمه بقیع، حرم امامین عسکریین و حتّی مرقد صحابه نبیّ گرامی اسلام مانند جناب حُجر بن عَدی مسئله ای است که در دوران مختلف و به بهانه های متفاوت مورد سوال و انتقاد از سوی موافقان و مخالفان واقع می گردد. پیروان تقی الدین ابوالعبّاس احمد بن عبدالحلیم بن تیمیّه الحرّانی (م ۷۲۸ ق) کسانی هستند که معتقدند این اقدام بایستی صورت گیردبدین منظور فتوای او و مستندات آن را مورد بررسی قرار می دهیم.
کسى که به خدا ایمان دارد و عبادت هاى طاقت فرسا هم انجام مى دهد ولى امام لایقى از طرف خدا ندارد، تلاشش بى فایده است. در حدیث از امام باقر علیه السلام است «مَنْ دانَ اللّهَ بعبادَةٍ یَجْهَدُ فیها نَفْسَهُ وَ لا اِمام لَهُ مِنَ اللّه فَسَعْیُهُ غَیر مُقْبُولٍ» (وسائل الشیعه، ج۱، ص۹۰) کسى که به خدا ایمان دارد و عبادت هاى طاقت فرسا هم انجام مى دهد ولى امام لایقى از طرف خدا ندارد، تلاشش بى فایده است. اگر رهبر آسمانى بود، پرستش خدا به طاغوت پرستى کشیده نمى شد و قوانین آسمانى تبدیل به خرافات نمى گردید و نمازهاى جمعه، با همه شکوهش، به نفع طاغوت ها نمى انجامید و حج، این مظهر قدرت و عزّت اسلام و مسلمین، چنین بى اثر یا به سود حکام دور از اسلام تبدیل نمى شد.
گاهی وضعیت بازار به گونه ای می شود که بعضی از بازاریان و تولید کنندگان از وضعیت موجود سود برده ولی درمواقع دیگر بعضی از صاحبان مشاغل به دلیل مشکلاتی که به وجود آمده با بدهی های سنگین روبه‌رو می شوند و زیان می کنند. قرآن و احادیث معصومین (علیهم السلام) دنیا را همچون بازاری تشبیه کرده اند که انسان ها فروشنده هستند و عمر خودشان که سرمایه اصلی انسان است را می فروشند و بعضی افراد این سرمایه خود را به رضایت الهی معامله می کنند که بالاترین سود را می برند ولی بعضی دیگر عمر آنها چراگاه شیطان شده و به ورشکستگی و زیان واقعی می رسند. که در این زمینه حدیثی از امام هادی علیه السلام می باشد که فرمودند: الدُّنْیَا سُوقٌ رَبِحَ فِیهَا قَوْمٌ وَ خَسِرَ آخَرُونَ. دنیا بازاری است که در آن بعضی افراد سود و بعض دیگر ضرر می کنند. (تحف العقول، ص: ۴۸۴)
دوران امامت امام صادق علیه السلام هم زمان با دو جریان سیاسی امویان و عباسیان می باشد. اوایل امامت حضرت بیش از یک دهه هم زمان با حکومت هشام است که خلیفه مقتدر اموی به شمار می رود. پرداختن به مسائل تکراری تاریخی، محصول دو علت است. اول آنکه مباحث تاریخی نیازمند تحلیل است و دوم آنکه کارهای صورت گرفته توسط دیگران در یک موضوع، سایرین را در مورد مسائل تاریخی یک جانبه نگر کرده است. برای مثال از زندگی امام صادق علیه السلام جز سه الی چهار موضوع اساسی چیز دیگری بیان نشده است حال آنکه مسائل مختلف زندگی پربار امام صادق علیه السلام مشحون موضوعات اساسی است.
امام حسن عسکری علیه السلام به شیعیان و دوستان خود فرمود: تقواى الهى را پیشه کنید و در امور دین ورع داشته باشید، در تقرّب به خداوند کوشا باشید و در صحبت ها صداقت نشان دهید، هرکس امانتى را نزد شما نهاد آن را سالم تحویلش دهید، سجده هاى خود را در مقابل خداوند طولانى کنید و به همسایگان خوش رفتارى و نیکى نمائید.(أعیان الشّیعة، ج ۲، ص ۴۱، س ۳۰، بحارالأنوار: ج ۷۵، ص ۳۷۲، ح ۱۲) بعد از امام هادى (علیه السلام ) مقام امامت به فرزندش امام حسن عسکرى (علیه السلام ) رسید؛ زیرا خصال و ویژگیهاى امامت در وجود او جمع بود و در خصایص مقام مقدس امامت، از همه مردم زمان خودش برترى داشت او در علم ، زهد، کمال عقل ، عصمت ، شجاعت ، کرم و اعمال بسیار که انسان را به پیشگاه خدا نزدیک مى کند، سرآمد همه اهل زمان خود بود. از سوى دیگر پدر بزرگوارش امام هادى (علیه السلام ) با تصریح و اشاره ، جانشینى و امامت آن حضرت را بیان نمود. ما در این نوشتار به برخی از کرامات آن حضرت اشاره می کنیم.
آیات قرآن ظاهر و باطنی دارد به همین دلیل ممکن است یک آیه دارای چندین معنا باشد و آنچه در روایات آمده از بطون قرآن است که از پیشوایان معصوم رسیده است و با معنای ظاهر آن منافات ندارد . ظاهر قرآن چهره ی عمومی آن است که همگان به آن راه دارند ولی باطن قران چهره ی خصوصی است که جز برای خواص و راسخان در علم آشکار نمی شود.
کوفی بودن یعنی اظهار محبت به امام، ولی در فتنه «زر و زور و تزویر» رد شدن ... کوفی بودن یعنی مرعوب و مجذوب قدرت دشمن شدن و منفعتی کوتاه مدت را فدای مصلحتی بسیار بزرگتر کردن، کوفی بودن یعنی راه را گم کردن و تشنه لب به امام رسیدن و پس از سیراب شدن، آب را بر همان امام بستن؛ کوفی بودن یعنی پیمان بستن و عهد شکستن؛ کوفی بودن یعنی شعار دادن ولی عمل نکردن... بعد از پیامبر اکرم (صلی الله و علیه وآله) اکثر مسلمین در خواب غفلت فرو رفتند، با توجه به علم داشتن به حقانیت اهل بیت پیامبر، در یاری ایشان کوتاهی کردند و با سکوت خود، با ظالمین همراهی کرده و اهل باطل را مدد رساندند؛ قرآن کریم علت انحطاط جامعه آن روز را دو عامل معرفی می کند؛ یکی اعراض و کوتاهی از ذکر خدا که مصداق بارز آن نماز است و دوم پیروی از شهوات و دنبال زخارف دنیا رفتن؛ در یک کلام، اشرافی گری و عافیت طلبی؛ «فَخَلَفَ مِنْ بَعْدِهِمْ خَلْفٌ أَضاعُوا الصَّلاةَ وَ اتَّبَعُوا الشَّهَواتِ فَسَوْفَ یَلْقَوْنَ غَیًّا[مریم/۵۹] سپس جانشین آن مردم خداپرست قومى شدند که نماز را ضایع گذارده و شهوت هاى نفس را پیروى کردند و اینها به زودى کیفر گمراهى را خواهند دید».
مامون، یعنی کسی که بالای سر هر کسی یک خبرچین داشت و کنیزکان را برای جاسوسی به هر کس می خواست هدیه می داد، و همین عمل را در مورد امام رضا علیه السلام نیز تجربه کرد و به زودی نقشه اش شکست خورد... معرفت تاریخ و شناخت بزرگان و شخصیت هایی که پیش از ما زیسته اند و وقایع و حوادثی که در گذشته رخ داده است، می تواند به دو صورت حاصل گردد. نخست معرفت ابتدائی و سطحی که دارای جنبه ظاهری می باشد و در دانستن ویژگی های فردی شخصیت تاریخی و سرگذشت ظاهری دوران حیات او یا در علم به ظواهر حوادث و رویدادهای تاریخی بدون کشف علل عوامل خلاصه می شود. دومین وجه شناخت تاریخ و شخصیت های تاریخی، شناخت عمیق و ریشه ای حوادث، و زندگانی افراد است. در اینگونه شناخت به مجرد جنبه صوری و ظاهری قضایا اکتفا نشده، به ریشه یابی حوادث و کشف ارتباط آنها با یکدیگر و تاثیر و تاثر رویدادهای تاریخ پرداخته می شود.
برخورد رسانه های غربی و فضاهای مجازی تحت سلطه آنها با اجتماع عظیم و میلیونی اربعین حسینی، برخوردی با رویکرد سانسور و کتمان حقایق است که می توان واقعیاتی را از آن استنتاج نمود. اسلام جدای از اختلافات مذهبی و فرقه ای، از چنان پتانسیل و قدرتی برخوردار است که می تواند مسلمانان را بدون هیچ حادثه ای و به صورت مسالمت آمیز در ترازی بی سابقه گردهم آورد. به این می اندیشم که به راستی چه چیزی در مورد حادثه ای که هزار و چهار صد سال پیش رخ داده آنقدر جذاب است که این چنین هر سال پرشورتر و پرحرارت تر همچون چشمه ای می جوشد و می جوشد. گویی زمین همه رنج های طول تاریخ را در میعادگاه زمانی و مکانی این حادثه به یاد می آورد و بیرون می ریزد. آن هم نه تنها در اذهان کسانی منتسب به تشیع بلکه در قلوب افرادی که شنیدنش برای من که شیعه هستم، شگفت می نماید. با توجه به هجمه ی نوینی که برخی روشنفکرنماها به این حادثه عظیم در درون کشور داشته اند این فکر به ذهنم خطور کرد که چه تفاوتی میان افرادی که در دامان تشیع بزرگ شده اند با این نوع دیدگاه غیر انسانی شان با رسانه ها و صاحبان رسانه مستکبر جهان وجود دارد؟ آیا دیدگاه های این دو دسته در یک طیف نمی گنجد؟ چه می توان گفت؟ آیا آنها انسانیت را از یاد برده اند؟