کسى که به خدا ایمان دارد و عبادت هاى طاقت فرسا هم انجام مى دهد ولى امام لایقى از طرف خدا ندارد، تلاشش بى فایده است. در حدیث از امام باقر علیه السلام است «مَنْ دانَ اللّهَ بعبادَةٍ یَجْهَدُ فیها نَفْسَهُ وَ لا اِمام لَهُ مِنَ اللّه فَسَعْیُهُ غَیر مُقْبُولٍ» (وسائل الشیعه، ج۱، ص۹۰) کسى که به خدا ایمان دارد و عبادت هاى طاقت فرسا هم انجام مى دهد ولى امام لایقى از طرف خدا ندارد، تلاشش بى فایده است. اگر رهبر آسمانى بود، پرستش خدا به طاغوت پرستى کشیده نمى شد و قوانین آسمانى تبدیل به خرافات نمى گردید و نمازهاى جمعه، با همه شکوهش، به نفع طاغوت ها نمى انجامید و حج، این مظهر قدرت و عزّت اسلام و مسلمین، چنین بى اثر یا به سود حکام دور از اسلام تبدیل نمى شد. در حدیث مى خوانیم: «فَمَنْ لَم یَتَوَّلنا لَم یَرْفَعِ اللّهُ لَهُ عَمَلاً» (کافى، ج۱، ص۴۳۰) هر کس ولایت و رهبرى ما را نپذیرد، خدا هم اعمال او را قبول نمى کند. حضرت على علیه السلام فرمود: ما «باب الله» هستیم و راه خدا از طریق ما معرّفى و شناخته مى شود. (کافى، ج۱، ص۱۹۳، و ۱۴۵) پس شرط قبولى عبادات، ولایت است. ولى همراهش باید تقوا هم باشد. امام باقر علیه السلام مى فرماید: «وَ ما تَنالُ وِلایَتَنا اِلاّ بِالعَمَلِ وَالوَرَعِ» (کافى، ج۲، ص۷۵) در خط رهبرى ما نیست، مگر آنانکه اهل عمل و تقوا باشد.
منبع:
کتاب پرتوی از اسرار نماز، محسن قرائتی؛ به نقل از کانال تلگرام حجت الاسلام قرائتی
