چقدر نزد من خوشایند و دوست داشتنی هستی. اگر مردمانت مرا اخراج نمی کردند، غیر تو را برای سکونت بر‌نمی گزیدم.
این سخنان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله خطاب به شهر مکه است که ابن عباس آن ها را نقل می‌کند. این نهایت علاقه پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به سرزمین مقدس مکه است.
پیامبر، سرزمین جدش ابراهیم و سرزمین وحی را دوست داشت و حاضر نبود به راحتی از آن جدا شود. از همین رو بود که 13 سال سختی ها را به جان خرید و با وجود مهاجرت مسلمین به حبشه و مدینه، خود از آن سرزمین فاصله نگرفته بود. عبدالله بن عدی می گوید که پیامبر را سوار بر ناقه‌اش در کنار صفا و مروه دیدم. حضرت خطاب به مکه می‌فرمود:
تو بهترین زمین خدایی. تو دوست داشتنی‌ترین قطعه زمین برای خدایی. اگر مرا از اینجا اخراج نمی کردند، هرگز اینجا را ترک نمی کردم.
اما اقدامات مشرکین سرنوشت دیگری را برای پیامبر می طلبید؛ هنگامی که وعده ها و وعید های آنان در پیامبر کارساز نشد و جای بزرگترین حامیان پیامبر، عبدالمطلب و أبوطالب و حضرت خدیجه سلام الله علیهم را خالی دیدند، تصمیم بر اجرای نقشه شومی گرفتند؛ قتل پیامبر، آن هم به گونه‌ای که خاندان ایشان توانایی خونخواهی حضرت را نیز نداشته باشند.
