وقتی به کسی کمک می کنیم، کی بیشتر گیرش میاد؟ کسی که کارش را راه می اندازیم یا ما که قدمی برمی داریم؟ ماه مبارک رمضان که از راه می رسد حال کمک کردن به همنوعان و دستگیری از نیازمندان حال دیگری می شود. به هر طرف که نگاه می کنیم کسانی را می بینیم که دغدغه خود را نسبت به مشکلات دیگران به نوعی نشان می دهند. ظاهر امر این طور به نظر می رسد که ما با رساندن لقمه نانی، فراهم کردن امکان تحصیل برای دانش آموزی، تدارک جهیزیه ی نوعروسی، و یا نشاندن لبخند به چهره غمزده ای داریم به کسی کمک می کنیم و به او سود می رسانیم. اما بر اساس تحقیقات علمی واقعیت جور دیگری است:
الف) تحقیقات نشان داده اند بعد از انجام یک کار نوعدوستانه یکی از مواد آرام بخش طبیعی بدن به نام اندورفین به مقدار زیاد آزاد می شود و احساس آرامش، خرسندی و سبکی را برای فرد یاریگر به ارمغان می آورد.
ب) این تأثیر خوب اندورفین تا مدتها در بدن حفظ می شود. جالب تر اینکه اگر بعد از سالها فرد یاریگر حتی به خاطره اقدام نوع دوستانه خود فکر کند، باز هم با افزایش ترشح اندورفین روبرو شده و در نتیجه از مزایای سلامت آفرین آن بهره مند می شود.
ج) بعد از کمک کردن به دیگران، تأثیر استرس های بیماری زا بر فرد یاریگر کاهش پیدا می کند. چگونه؟
این طور که:
• به دلیل افزایش ترشح اندورفین احساس آرامش و خوشحالی جایگزین غم و احساس افسردگی می شود.
• فرصت برقراری تعاملات اجتماعی -که زداینده آثار نامطلوب بسیاری از استرس هاست- بیشتر می شود.
ح) بعد از اقدامات نوع دوستانه، انقباضات ریوی کمتر می شود و حملات آسم کاهش پیدا می کند.
خ) بعد از کمک کردن به دیگران، پر فشاری خون به تعادل نزدیک می شود.
چ) بعد از اقدامات نوع دوستانه سیستم ایمنی بدن قوی تر می شود.
ن) بعد از کمک کردن به دیگران، میزان آگاهی فرد کمک کننده از دردهای بدنی خود کاهش یافته و درد کمتری احساس می شود.
ک) کمک کردن به دیگران به حفظ سلامتی فرد یاریگر کمک کرده و تأثیر بیماریهای خفیف و شدید روانی و جسمانی او را کاهش می دهد.
گ) کمک کردن به دیگران، فرد یاریگر را در برابر فشارها و تأثیرات منفی ناشی از حوادث ناگوار زندگی مقاوم کرده و احتمال مرگ را کاهش می دهد.
س) عشق به دیگران میزان تاب آوری،احساس خود-ارزشمندی، توانمندی، شادکامی و خوش بینی را در فرد یاریگر افزایش داده و احساس درماندگی را کاهش می دهد.
ش) نوع دوستی سبب می شود احساس خشم مزمن، احساس خصومت و انزوا که مسبب دردها و بیماری های زیادی هستندکاهش پیدا کنند.
ل) اقدامات نوع دوستانه احتمال ابتلای فرد یاریگر به خودمشغولی و خودشیفتگی را به میزان زیادی کاهش می دهد، احساس مقبولیت اجتماعی وی را افزایش می دهد، قدرت توجه به داشته ها و شکرگزاری را در او ارتقاء می بخشد و به طور کلی در کنار بدن سالم تر، روان سالمتری را نیزبرای او به ارمغان می آورد.
من حیث المجموع، بر مبنای تحقیقات علمی کسانی که به طور منظم به دیگران کمک می کنند در مقایسه با کسانی که این گونه نیستند ده برابر سالمترند و در نتیجه بیشترعمر می کنند. با این اوصاف به نظر می رسد دستانی که نامشروط و بی منت به دیگران می بخشند، بیش از کسانی که به آنها کمک می شود عایده و فایده می برند. این خاصیت عشق است؛ عاشق را حظی می بخشد که با هیچ دارویی قابل مقایسه نیست. شاید همین لذت و تنعم است که باعث تسکین دردها و آلام یاریگران می شود. راستی چقدر خوب می شود اگر ماه رمضان را به عنوان آغاز سال نوی نوع دوستی، مبنای کمک رسانی هایمان قرار داده و در باقی روزهای سال نیز به آن ادامه دهیم.
