پروردگاری که خالق انسانهاست از آنجا که به میل زنان به جلوه گری و میل مردان به جلوه های زنانه آگاه است به زنان امر می نماید که چشمان خود را از نامحرمان فرو بندد، زیورهای خود را آشکار نگردانند، روسری خود را بر گردن خویش اندازند تا به آنها طمع ورزیده نشود. اسلام دینی کامل و جامع است. آموزه های اسلامی در ابعاد گوناگون زندگی نقش آفرین است. لازمه ی جامعیت این دین الهی آن است که در تمام زوایای زندگی موثر باشد. به خلاف تصور برخی دین؛ برنامه ای است الهی که به موجب آن فرد نه تنها به سعادت اخروی بلکه به سعادت دنیوی دست خواهد یافت و در سایه فرامین الهی از زندگی پاک و آرام بهره مند خواهد شد. تعالیم اسلامی بگونه ای دقیق و جزئی در جای جای زندگی جاری است.
آن هنگام که آموزه های گرانبهای این دین مبین به درستی در کنار هم چیده می شود زندگی سعادتمندانه و سالم رقم می خورد. گاه نگاه گزینشی به تعالیم دینی، تصویری خشک و بی روح از دین به جای می گذارد و این چنین تصور می شود که دین ابزاری است به منظور سرکوب نیازهای درونی انسان. اما نگاه دقیق تر به فرامین الهی حاکی از آنست که آنچه از سوی خداوند نهی شده است پاسخگویی نادرست به نیازهای فطری انسانهاست.
در کلام الله مجید به بحث حجاب بانوان پرداخته شده است. خداوند که عالم به نهان و آشکار مخلوقاتش است برای حضور سالم زنان در اجتماع و در برابر مردان طرحی ارائه می دهد که به موجب آن زن و مرد در حریمی امن به فعالیت بپردازند.
«وَ قُلْ لِلْمُوْمِناتِ یَغْضُضْنَ مِنْ أَبْصارِهِنَّ وَ یَحْفَظْنَ فُرُوجَهُنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ ما ظَهَرَ مِنْها وَ لْیَضْرِبْنَ بِخُمُرِهِنَّ عَلى جُیُوبِهِنَّ وَ لا یُبْدینَ زینَتَهُنَّ إِلاَّ لِبُعُولَتِهِنَّ أَوْ آبائِهِنَّ أَوْ آباءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ أَبْنائِهِنَّ أَوْ أَبْناءِ بُعُولَتِهِنَّ أَوْ إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنی إِخْوانِهِنَّ أَوْ بَنی أَخَواتِهِنَّ أَوْ نِسائِهِنَّ أَوْ ما مَلَکَتْ أَیْمانُهُنَّ أَوِ التَّابِعینَ غَیْرِ أُولِی الْإِرْبَةِ مِنَ الرِّجالِ أَوِ الطِّفْلِ الَّذینَ لَمْ یَظْهَرُوا عَلى عَوْراتِ النِّساءِ وَ لا یَضْرِبْنَ بِأَرْجُلِهِنَّ لِیُعْلَمَ ما یُخْفینَ مِنْ زینَتِهِنَّ وَ تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمیعاً أَیُّهَا الْمُوْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُون؛ ( سوره نور، آیه31)
و به زنان با ایمان بگو: «دیدگان خود را [از هر نامحرمى] فرو بندند و پاکدامنى ورزند و زیورهاى خود را آشکار نگردانند مگر آنچه که [طبعاً] از آن پیداست. و باید روسرى خود را بر گردنِ خویش [فرو] اندازند، و زیورهایشان را جز براى شوهرانشان یا پدرانشان یا پدران شوهرانشان یا پسرانشان یا پسران شوهرانشان یا برادرانشان یا پسران برادرانشان یا پسران خواهرانشان یا زنان [همکیش] خود یا کنیزانشان یا خدمتکاران مرد که [از زن] بىنیازند یا کودکانى که بر عورتهاى زنان وقوف حاصل نکردهاند، آشکار نکنند و پاهاى خود را [به گونهاى به زمین] نکوبند تا آنچه از زینتشان نهفته مىدارند معلوم گردد. اى مومنان، همگى [از مرد و زن] به درگاه خدا توبه کنید، امید که رستگار شوید. »
پروردگاری که خالق انسانهاست از آنجا که به میل زنان به جلوه گری و میل مردان به جلوه های زنانه آگاه است به زنان امر می نماید که چشمان خود را از نامحرمان فرو بندد، زیورهای خود را آشکار نگردانند، روسری خود را بر گردن خویش اندازند تا به آنها طمع ورزیده نشود. اما زیبایی فرامین الهی آن هنگام رخ می نمایاند که در جایی دیگر؛ پروردگاری که در کتاب آسمانی اش و نیز به واسطه تعالیم رسیده از نبی مکرم (صلی الله علیه و آله) و عترتش به مساله حجاب و عفت زنان پرداخته است اینبار بواسطه ی خلفایش نه تنها از جلوه گری نهی نمی نماید بلکه بالعکس بدان امر می کند.
«قَالَ الصَّادِقُ (علیه السلام) لَا یَنْبَغِی لِلْمَرْأَةِ أَنْ تُعَطِّلَ نَفْسَهَا وَ لَوْ أَنْ تُعَلِّقَ فِی عُنُقِهَا قِلَادَةً وَ لَا یَنْبَغِی لَهَا أَنْ تَدَعَ یَدَهَا مِنَ الْخِضَابِ وَ لَوْ أَنْ تَمْسَحَهَا بِالْحِنَّاءِ مَسْحاً وَ إِنْ کَانَتْ مُسِنَّه؛ امام صادق علیه السّلام فرمود: سزاوار نیست براى زن که خود را بدون زینت رها کند اگر چه آویختن یک گردنبند عادى باشد، و شایسته و مطلوب نیست که خضاب را از دست خود ترک کند اگر چه با حنا یک مرتبه بر دست خود بکشد هر چند سالمند باشد.» (من لایحضره الفقیه، محمد بن علی بن بابویه، ج1، ص123، ح283)
و جالبتر آنکه گاه جزیی تر از این به توصیه و سفارش زنان به جلوه گری می پردازد و نکاتی را رهنمون می شود که شاید به سبب ریز بودنش مورد غفلت بانوان واقع گردد. «عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِیهِ عَنِ النَّوْفَلِیِّ عَنِ السَّکُونِیِّ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص لِلرِّجَالِ قُصُّوا أَظَافِیرَکُمْ وَ لِلنِّسَاءِ اتْرُکْنَ فَإِنَّهُ أَزْیَنُ لَکُنَّ؛ و رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله به مردان فرمود: ناخنهاى خود را کوتاه کنید، و به زنان فرمود: قدرى از ناخن خود را بگذارید که همانا براى زینت شما بهتر است». (کافی جلد 6 ص 419 ح 15)
امر به آراستگی نیست مگر در مقابل همسر. زنان مظهر جمال الهی اند و بهره گیری از زیورها زیباییشان را افزون می نماید. گاه آویختن گردنبندی ساده تاثیری قابل توجه در زیبایی شان دارد.
جالب آنکه در روایات متعددی به مردان؛ سفارش به کوتاه کردن ناخن ها شده است اما بر عکس بلند نگاه داشتن ناخن ها برای زنان زینت شمرده شده و بدان امر شده است. آری؛ خدایی که خالق انسان هاست و عالم به نیازهایشان است بی جهت از کاری نهی و به کاری امر نمی کند.
نهی خدای متعال از جلوه گری زنان در برابر مردان بدان جهت بود که اگر زنان در مقابل هر چشمی زیبایی هایشان را به نمایش بگذارند بنیان خانواده دچار تزلزل می شود و چشم مردی که روزانه به دیدن دهها زن مشغول است دیگر همسرش را نمی بیند. و از طرفی دیگر لازم است نیاز به جلوه گری در وجود زن در جایگاهی برآورده شود و این خانواده است که تنها جای ظهور نیازهای فطری زن و مرد است. آن هنگام که در هر خانواده؛ زن و مرد پاسخگوی نیازهای فطری یکدیگر باشند با اجرای فرامین الهی پایه های خانوادشان مستحکم خواهد بود و نیازهای فطریشان به درستی پاسخ داده خواهد شد.
