در زندگی ما فرصت هایی پیش می آید که خیلی با ارزش هستند، برخی از این فرصت ها بارها و بارها تکرار می شوند و ما می توانیم برای هر فرصت جدید یک برنامه جدید داشته باشیم اما برخی فرصت ها به ندرت تکرار می شوند پس بهتر است به اندازه کافی قدرش را بدانیم و بهترین استفاده را از آن ببریم. مثل فرصت تحصیل کردن، فرصت انتخاب رشته مناسب ، فرصت انتخاب شغل مناسب، فرصت انتخاب همسر خوب ...درست است که این قبیل فرصت ها گاهی ممکن است تکرار شوند اما از ما وقت و هزینه زیادی می گیرند و باید عمری برایشان صرف کرد تا به نتیجه مطلوب رسید. بعضی از فرصت ها هستند که ما اصلا اسمش را فرصت نمی گذاریم چون مدام تکرار می شوند و به همین خاطر از نظر ما ارزش و جایگاهی ندارند ، مثل فرصت دوباره برای نفس کشیدن ، زندگی کردن و بندگی کردن. ما به زندگی کردن عادت کرده ایم اما اگر این فرصت در یک لحظه از ما گرفته شود محال است که بتوانیم جبران کنیم اینها فرصت های غیر قابل بازگشت هستند.
بعد ما می مانیم و دنیایی کار ناتمام ، ما می مانیم و دنیایی از حساب و کتاب که باید پاسخگو باشیم و باز ما و می مانیم و یک دنیا حسرت و پشیمانی و یک راه بی بازگشت. یکی از این فرصت هایی که زیاد داده می شود اما تاریخ اتمامش معلوم نیست ، و ممکن است یک آن برای همیشه از دستش بدهیم نعمت بزرگ "توبه کردن "است. نعمتی که خداوند متعال در مقابل تمام ضعف ها و کاستی های ما به ما داده است ، تا هر جا کم آوردیم ، هر جا در خطر سقوط افتادیم ، هر جا در تلاطم روزگار اسیر شدیم از این دوربرگدان استفاده کنیم و به آغوش گرم خودش پناه ببریم .
اما عده ای این فرصت گران بها را به منزله یک راه دررو حساب می کنند راحت گناه می کنند و در توبه را باز می بینند ، حق دیگران را ضایع می کنند و باز با خیال خود با توبه خودشان را تبرئه می کنند. اما یادمان باشد خداوند بزرگ و متعال حکیم تر از آن است که این کلک های کودکانه ما را نبیند و به حساب نیاورد ، حساب و کتاب خداوندیش دقیق دقیق است و بدا به حال ما فرصت طلبان و سوء استفاده گران.
خداوند خطاب خاصی در قرآن برای ما فرصت طلبان دارد می فرماید : «مَا التَّوْبَةُ عَلَى اللّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوَءَ بِجَهَالَةٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِن قَرِیبٍ...» (نساء/آیه17) ؛خداوند توبه کسانی را می پذیرد که از روی نادانی عمل زشتی مرتکب شده و فوری توبه کنند.
گناه توبه شکستن
خداوند عز و جل به داود پیامبر - که بر پیامبر ما و خاندانش و بر او درود باد - وحى کرد: اى داود ! هرگاه بنده مومن من گناهى کند و سپس از آن گناه برگردد و توبه نماید و به هنگام یاد کردن از آن گناه از من شرم کند، او را بیامرزم و آن گناه را از یاد فرشتگان نگهبان اعمال ببرم و آن را به نیکى بدل کنم. و از این کار مرا با کى نیست که من مهربانترین مهربانانم. (بحار الأنوار: 6 / 28 / 30 منتخب میزان الحکمة : 94) سخن خداوند متعال را آویزه گوشمان کنیم آنگاه که ما را به توبه فرا می خواند :“تُوبُوا إِلَى اللَّهِ جَمِیعاً أَیُّهَا الْمُوْمِنُونَ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ” ای مومنان ! همگی به سوی خدا برگردید ( و از مخالفتهائی که در برابر فرمان خدا داشته‌اید توبه کنید ) تا رستگار شوید. (نور/31)
