دریای عشق است، کوه شکیبایی است، همیشه بودنش، گرم و حتی فکر نبودنش گزنده و آزار دهنده است. کاری سخت و دشوار است مادر بودن، حقوق پایان ماه و عیدی و مرخصی و مزایا هم ندارد، از شب بیداری گرفته تا غذا و کلام را آرام آرام بر دهان گذاشتن، آغوشش همیشه باز و سنگ صبوری در دسترس است، حتی وقتی خود مریض و بیمار است، دریای عشق است، کوه شکیبایی است، همیشه بودنش، گرم و حتی فکر نبودنش گزنده و آزار دهنده است. زن، واژه ای بزرگ است که با مادر شدن، مقدس هم می شود، شاید دنیا این همه لطافت نداشت اگر زن نبود، شاید عشق، تفسیر مناسبی نداشت اگر مادر نبود، مادر کلامی است که همه جهانیان با شنیدنش، سر تعظیم بر ابهت و عظمتش فرود می آورند، نه به خاطر قدرت و پول و مقام، حتی ترس هم عاملش نیست، به خاطر همه ی آنچه به قلم نمی آید ، اما با قلب ها احساس می شود.
تمام احساس یک مادر را فقط یک مادر درک می کند و بس، تا مادر نشدی، به دنیای عشق پا نگذاشته ای، هنوز معنای بودن و نبودن را درک نکرده ای، قدرت خدا را با دستانت لمس نکرده ای که ببینی از هیچ، همه چیز می آفریند، مادر شدن، تاج پادشاهی است که خدا بر سر یک زن می گزارد و شکرانه اش مادری کردن است.
مادری کردن فراتر از شستن لباس ها و تهیه غذا و رفت و روب خانه است، مادر بودن این نیست که فرزند، حتما روزی چند لیوان شیر بخورد و یا غذای گوشتی را با ماست نخورد که گفته اند، کلسیم و آهن باهم جذب نمی شود، مادری کردن، بردن فرزندان به کلاس های مختلف زبان و ورزش و ... نیست.
مادر خوب این نیست که حتی یک جفت جوراب برای خود نخرد، اما تا خواسته ای از دهان فرزندش شنید، در آن واحد، فراهمش کند، گرچه شاید حتی اگر یکی از این کارهای بالا نباشد، هم خود مادر و هم دیگران، او را مادر خوبی ندانند. اما مادر بودن چیست؟ مادری کردن یعنی چه؟ آن کدام مادر است که رسول رحمت و مهربانی که سلام و درود خدا بر ایشان باد فرموده اند: بهشت زیر پای مادران است.(کنزالعمال 45439) بیاییم مادری کردن را از بهترین بانوی دو عالم، فاطمه زهرا که سلام و درود خدا بر ایشان باد، یاد بگیریم و در زندگی پیاده کنیم.
اولین درس، جان دلم
حتما حدیث شریف کساء را خوانده اید ، در انتهای مفاتیح می توانید این دعای زیبا و آموزنده را پیدا کنید، در قسمتی از آن، امام حسن علیه السلام پیش مادر می آیند و سلام می کنند، فکر می کنید پاسخ بانوی آیینه و گل به فرزندش چیست؟ پاسخ سلام ما به فرزندانمان چیست؟
- سلام و ...تا حالا کجا بودی؟
- سلام ، برو دست و روتو بشور بیا ناهار
- سلام، بازهم با کفش اومدی تو که!
- و حداکثر، سلام عزیزم، خوبی؟ خسته نباشی.
اما پاسخ سلام بانوی بانوان، در اوج لطافت و مهربانی است و انگار جنسش هم فرق می کند، ایشان می فرمایند: سلام بر تو ای نور چشمانم و ای میوه دلم، پسرکم، و چند لحظه بعد که فرزند کوچکتر امام حسین علیه السلام می آیند و به ایشان سلام می کنند، همین پاسخ را می شنوند، بدون ذره ای تفاوت.
کدام یک از ما تا به حال جواب سلام فرزندانمان را اینگونه داده ایم؟ نور چشمم، میوه دلم! مادری کردن یعنی همیشه حوصله داشتن، حتی در هنگام انجام کارهای طاقت فرسای خانه، فرزندان را با احترام و محبت صدا زدن و با عشق پاسخ گفتن.
جنس لطیف لالایی
تمام مادران دنیا برای فرزندانشان لالایی می خوانند، لالالالا، گل پونه، بابا رفته، نون بیاره و یا قورباغه خوابیده و مهتاب هم آماده خوابیدن می شه و پس تو هم بخواب و اگر چند دقیقه بیشتر فرزندمان تقلا برای بیدار ماندن کند و نخواهد که بخوابد، خُرضو خان و یا یه سر و دو گوش را صدا می زنیم که ببرندش!
اما باز هم جنس لالایی بانوی گل و گلاب با همه دنیا فرق می کند، هم در آن عشق و صبر موج می زند، هم پر رنگ کردن نقش پدر، که مجسمه ی افتخار است برای پسر، هم آموزش و هم اشاره به آینده ای که باید حق پرور شود، نه دکتر و مهندس و یا به زبان قدیم طبیب و والی! «حسن جانم! مانند پدرت علی باش و ریسمان از گردن حق بردار، خدای احسان کننده را پرستش کن و با افراد دشمن کینه توز دوستی نکن»(بحارالانوار، ج43، ص286)
