همزمان با آغاز فصل گرما و افزایش اعتراضات معمول چنین ایامی در هر سال پیرامون وضعیت حجاب در سطح جامعه، برخورد با فروشندگان شلوار و مانتوهای کوتاه، نازک و بدن نما شدت گرفته و ظاهراً با گروهی از واحدهای صنفی عرضه وسیع و همچنین برخی فروشندگان خرد چنین پوشش‌هایی برخورد شده است؛ اتفاقی که مسبوق به سابقه بوده و تازگی ندارد.
این طرح همچون طرح گشت ارشاد، اقدام تازه‌ای نیست و بازدارندگی‌اش نیز سال‌ها است که زیر سوال رفته است. متاسفانه چنین طرح‌هایی که شاید محض رفع تکلیف نیز صورت نمی‌پذیرد، تنها منجر به افزایش قیمت این نوع پوشش‌ها که مشتری‌های خود را دارد می‌شود و برخی فروشندگان با پذیرش ریسک فروش چنین کالاهایی، تنها قیمت‌ها را متناسب با ریسک فروش بالا می‌برند و گروهی دیگر نیز در این زمینه بازارهای تازه‌ای ایجاد می‌کنند و کار به مزون‌های زیرزمینی می‌رسد.
در این میان البته راهکارهای دیگری نیز در این زمینه وجود دارد و به عنوان نمونه برای مانکن‌هایی که مانتوی کوتاه بر تن دارند، آستین گذاشته می‌شود و یا در پایین مانتوهای کوتاه پشت ویترین، روسری نصب می‌شود و در واقع به نوعی فرم ماجرا تغییر داده می‌شود اما به هر حال آن مانتو خریده می‌شود و طبیعتاً شخصی که این لباس را می‌پوشد، در انتهای مانتو روسری نصب نمی‌کند و احتمالاً آستین و ساق نیز استفاده نمی‌کند.
در این میان، آنچه محل تامل است عدم وجود متولی برای عبور از این اقدامات مقطعی است و متاسفانه موازی کاری فرهنگی و نقش حداقلی وزارت فرهنگ و ارشاد در تقسیم قدرت تصمیم گیری و اعتبارات فرهنگی، امکان اینکه این دستگاه را نیز به عنوان متولی اصلی مورد خطاب قرار داد، سلب نموده و متاسفانه در این زمینه شاهد رویکردی برای مشخص سازی متولی که تصمیمات راهگشا و اثربخش در این زمینه داشته باشد، نیستیم.
چندی پیش نیز غلامعلی حدادعادل در این زمینه بحث یارانه حجاب را در همین راستا مطرح کرد و گفت: «یکی از گرفتاری‌های ما این است که در امر مبارزه با حجاب یک حرف واحد نمی‌زنیم، یکی می‌گوید باید کار فرهنگی کرد، دیگری می‌گوید باید با فعالیت‌های سازمان یافته با این موضوع مقابله کرد و... این صحبت‌های چندگانه و حرکت‌های موسمی کار را خراب کرده است...حکومت اگر به حجاب معتقد است باید یارانه بپردازد. چه اشکالی دارد برای پوشش اسلامی حکومت به تولیدکننده‌ها یارانه بدهد؟»
آیا در این زمینه شاهد وقوع اتفاق تازه پس از چند دهه بلاتکلیفی و مشخص شدن یک متولی قدرتمند از میان متولیان وسیع فرهنگی در کشور خواهیم بود و یا همچنین با گفتارهای کلیشه‌ای، به عنوان دغدغه‌ای موسمی و به طور خاص مسئله فصل گرما مورد توجه قرار خواهد گرفت و یک دهه دیگر نیز درباره بی حاصل بودن روش‌های گذشته برای حوزه‌ای که هیچ نهادی زیربار متولی‌گریِ تام و منضمم به پاسخگویی‌اش نمی‌رود، سخن خواهیم گفت؟ در مقابل ساختارشکنی‌ها، چه ساختارسازی‌هایی شکل گرفته که مقاومت عمومی را در پی نداشته باشد و در بستر جامعه به سرعت گسترش یابد و مسئول این ساختارسازی در کدام سال هجری شمسی مشخص خواهد شد؟
عالی بود